Salon blanc #54
Hans Defer maakt foto’s, schilderijen en video’s. De belangrijkste thema’s in zijn werk zijn autisme, criminaliteit en de onvoorspelbaarheid van het verleden. In deze tentoonstelling zijn vooral schilderijen te zien zoals C_S_28_1122, C_S_29_1120, C_S_30_1122 en een link naar een video werk via een QR code: a desert and a labyrinth. De titel 2666 verwijst naar de gelijknamige roman van de Chileense schrijver Roberto Bolaño. Het boek wordt vaak beschreven als een woestijn en een labyrint, omdat het draait om de zoektocht naar een ongrijpbare schrijver en een seriemoordenaar in Santa Teresa, een stad geïnspireerd door Ciudad Juárez, Mexico. 2666 is een meditatie over kunst, geheugen en verlangen, en het onderzoekt deze thema’s in de loop van de roman diepgaand. “An oasis of horror in a desert of boredom” (Charles Baudelaire).
Als kunstenaar Charlie De Voet het heeft over trage kleuren, dan gaat het niet alleen over de stolling van de vele lagen olieverf die dun en dik door elkaar worden gesmeerd. Het gaat ook en vooral over de veelvuldige mengsels van kleuren die zijn typische gedempte palet zijn gaan vormen. Hij gebruikt geen zuivere kleuren, maar vermengt lichte en donkere tinten, waarbij de verf alla prima en vertrekkend vanuit het centrum naar de randen toe wordt uitgestreken. De cocktail van kleuren ontstaat dus nat-in-nat, in één schildersessie, tot een groen grijs koloriet lijkt te overheersen. In die zin is het ogenschijnlijk monochroom oeuvre met een donkere tonaliteit dus eerder als polychroom te beschouwen. Hij tracht immers met zo weinig mogelijk beeldelementen zo veel mogelijk uitdrukkingskracht te verkrijgen, waarbij de complexiteit verscholen zit in de mengeling: een minimaal vertrekpunt met een maximale veelkleurigheid. (foto’s door Shivadas.be)
“Alda Snopek creëert videosculpturen met zwarte gaten en witte verwebbingen uit traag voortdrijvende of zwevende, ‘affectief’ geladen materie. De kijker wordt subtiel op een ‘vliegend-tastende’ ontdekkingstocht uitgenodigd in een abstract universum met vaste, toch traag verglijdende grond onder de voeten; een langs-schappelijk landschap op ‘moleculair niveau’, een kunstwerk als ‘transsubjectieve’ tijd-ruimte (Bracha Ettinger) en als ‘transject’ waarin met zwaartekracht, veerkracht, een in- en uitzwermende rakelijkheid en de weerstand, draagkracht en eventuele lichtheid van affectieve, ‘aeriale’ en ondergrondse materie wordt gespeeld. Snopek vermengt git(zwart), steenkool, gletsjerijs, de textuur en plooien van bronzen sculpturen, witte oplichtende lijnen en webvormige verschijnselen van bewerkte stedenkaarten en restanten van natuurlandschappen met elkaar die intergalactische en mentale langs-schappelijke landschappen suggereren, die ook lijken te worden opgeroepen door fysieke/ affectieve rozige substanties of slierten gasmengsels die als een subtiele weerstand tegen en de fragiele draagkracht van het (ver)vliegen van een haast-onmogelijke rakelijkheid in de artistieke verbeelding huizen. Haar werk is een compositie van analoge, fotografische en digitale, audiovisuele transformatieprocessen en de ver-wording en bevrijding van de aeriale/ spirituele en poëtisch/filosofische verbeelding van en bij het affectieve materiebeeld, een video-installatie of video-sculptuur.” (extract uit een tekst van Sofie Van Loo)