‘Poetic / Organic’ is een kleine groepstentoonstelling waar de ‘organische vorm’ primeert. Geïnspireerd door vormen met een natuurlijke look en een vloeiend golvend uiterlijk lijken ze – in tegenstelling tot hoekige of geometrische vormen – iets ‘aaibaars’ te hebben. Alsof je er tegenaan wil gaan liggen of er nieuw leven in vermoedt. Alsof ze verbindend werken of reactie uitlokken.
Een organische vorm heeft iets biologisch en in de chemische wetenschap verwijst het naar een verbinding die koolstof of waterstof bevat. In principe worden organische verbindingen gemaakt door levende wezens, terwijl anorganische verbindingen ook voorkomen in een omgeving waar geen leven is. In de tak van de ‘organic poetry’ duidt het organische – in tegenstelling tot het mechanische – zelfs op de vrije gedachte of het vrije gevoel en in de bio/eco-cultuur gaat het over gezonde en verse voeding. Niets dan goed dus. Of schuilt daar toch iets duister onder het oppervlak?
Met ELBEETAD toont Nick Ervinck een 3D afdruk geïnspireerd door de wellust van de zogenaamde ‘Rubens vrouw’, het stelt de ‘huid’ van de sculptuur in vraag. Met dit werk maakt hij een dialoog tussen oud en nieuw. Het laat zien hoe nieuwe technologieën kunnen worden gebruikt om de historische traditie van kunst opnieuw uit te vinden. In dit stuk is er een schijnbare spanning tussen de ronde vormen en de fragiele structuur eromheen. In plaats van de interne ondersteunende structuur (endoskeleton), ligt het skelet buiten het lichaamsweefsel (exoskelet). Dit versterkt het effect van een uitpuilende formlessness die zich lijkt uit te breiden in de ruimte. Daarnaast kan je ook nog GARFINOSWODA en SNIBURTAD (kleine print) zien.
Koen Hauser werkt als fotograaf en beeldend kunstenaar. Hij finishte zijn masters of science in de sociale psychologie, later gevolgd door het bestuderen van fotografie aan de Gerrit Rietveld Academie (2002). In de EPHEMERA serie (2011) vermengt hij delen van de beelden uit zijn cut-out archief en eigen werk. De serie bestaat uit de close-up shots van propjes papier, verkreukeld aluminiumfolie of verwarmd plastic verpakkingsmateriaal. De esthetiek van deze beelden gaat samen met een dikke plexi gelaagdheid (perspex), in de lijn van de fotografische conventies van de beeldtaal bij het tonen van juwelen, edelstenen en mineralen.
Peter Lagast is afgestudeerd aan het Sint-Lucas in Gent, aan het atelier schilderkunst, waarbij hij op een geleidelijke manier sprongen maakte van de schilderkunst naar het ruimtelijke werk. De tekening en de collage waren hierbij interessante tussenpistes en vormen nog steeds een basis voor het verdere plastische werk. In zijn recente werk pendelt hij als het ware tussen het nomadische en het sedentaire, waarbij ‘de verbinding’ (het aan-een zijn) een belangrijke schakel is.
“Ik ben de laatste jaren vooral bezig geweest met letterlijke raakvlakken en verbindingen tussen het organische en het gecultiveerde, strakke, veelal vertrokken vanuit een (ge)woon-bewustzijn, van sedentaire orde.”
Wie op zoek is naar klassieke sculpturen, is bij Tamara Van San niet aan het juiste adres, maar wie bereid is mee te stappen in haar beelden mag gerust zijn: de ontroerende aard van deze sculpturen is onder meer te wijten aan een samengaan van de keuze van de kleur en het licht, het wikkelen van de vormen en een gedurfd loslaten van sommige elementen. Zoals Lemonsquash, geglazuurde keramiek, 2012; Coco, pigment, epoxy, 2013; The Triangulum Emission, geglazuurde keramiek, 2012; Fascinus, geglazuurde keramiek, 2013; Little Manhole, pigment, epoxy, textiel, 2013; Andromedae, pigment, epoxy, 2013.
In de installatie VIJFTIEN EENDAGSVLIEGEN VOOR VIJFTIEN MINUTEN ROEM / FIFTEEN DAYFLIES FOR FIFTEEN MINUTES OF FAME brengt Nicoline Van Stapele ‘one hit wonders’ samen met één strak vierkant monochroom van 40x40x30. De 15 beestjes van 20×30 groot zijn genaaid met zeemvel als huid, opgevuld met kapok uit kussens en genaaid met garen uit de jaren ’30. Het werk werd samengesteld onder invloed van ‘Don’t Explain’ van John Coltrane en kan als een reizende installatie telkens onder licht gewijzigde vorm getoond kan worden. In de ééndags-tentoonstelling van Salon Blanc zal het dus de première zijn.
“Gewoonlijk breng ik organische vormen in confrontatie met geometrisch abstracte vormen. Een altijd durend gevecht, een strijd die niemand kan winnen.”
ART VIDEO TV maakte een interview met Nicoline Van Stapele over haar werk tijdens de ééndagstentoonstelling op zondag 7 juli 2013: klik hier om het filmpje te bekijken.
FREMDKORPER (15x85x40cm, mangaanstaal/gestoffeerde houten doos, 2000 – 2011) is tot stand gekomen naar aanleiding van een vraag die Yves Velter had rond de mogelijkheid of hij “pure vorm” kon uitbeelden: “In de literatuur is het concept vorm al vaak behandeld, maar toch, een authentieke aanpak van dit vraagstuk vond ik belangrijk omdat ik als beeldend kunstenaar een morele plicht voelde om elementaire gegevens zoals vorm, kleur, materie, verhouding en harmonie zelf te onderzoeken. Vervolgens heb ik een denkoefening in drie delen toegepast die gebaseerd was op het herleiden van een bestaande vorm tot een vormelijk nulpunt.” In de tentoonstelling zijn eveneens werken op doek gebracht: ‘Vertering van verwerking’, 60×80 en het kleine werkje ‘vrije vorm studie’ 20×20
Het werk van Robin Vermeersch verwijst subtiel naar de werkelijkheid om ons heen, maar is er geen realistische weergave van. Het herinnert alleen maar aan de ons bekende organische wereld. Het spitst zich toe op de nuances, de details. Vermeersch vergroot die uit, tast grenzen af en creëert er iets geheel nieuws mee. Op die manier creëert de kunstenaar een andere wereld waarin de essentie van de bestaande wereld verborgen ligt. Het verborgen werk in de gang: Kenny Sansom, 2012, epoxy, hout, print; het werk centraal binnen: H-Art Panel, 2012, epoxy, hout, print en links: Oosterpark&Kris, 2012, epoxy, hout, print.
“Mijn tekeningen zijn velden met allemaal kleine cellen die een bepaald ritme vormen, iedere cel is anders van vorm. Het organische en licht-donker contrast zijn echt voelbaar. Vroeger kon je in mijn tekeningen nog tunnels of landschappen ontdekken, nu wil ik er als een zoom nog dieper op in gaan, me in een vorm prangen. Je ziet nu ook meer herhaling van dezelfde structuren, maar alle structuren zijn anders. Ik heb mijn inspiratie uit de microscopie gehaald.”