In het beeldende universum van Joris Ghekiere is geen sprake van een te ontsluieren of ontcijferen geheim: zowel zijn figuratieve of abstracte schilderkunst binnen zijn oeuvre, als zijn nieuwe reeks tekeningen wekken de indruk een volkomen op zichzelf staande wereld te vormen. Ze zijn gemaakt op chinees papier in standaard formaat met beperkte kleuren, waarin hij de meest uiteenlopende beelden bijeen brengt. Hij gebruikt hiervoor vaak niet-conventionele methoden, zo plaatst hij bij de start van het schilderproces het papier op een draaitafel om met spuitverf concentrische cirkels aan te brengen, of worden de bladen in een bad gelegd of het penseel aan een boormachine gehecht. De kunstenaar is de dirigent, hij regelt de mechanisch aangestuurde motoriek en probeert dan los te laten, de handelingen te laten gebeuren. Er zit een zekere onverschilligheid in Ghekieres kunst, waarbij de balans opgezocht wordt tussen de neutraliteit van de geste én het uiteindelijke effect op papier. De kunstenaar observeert en luistert naar het materiaal en het gevolg kan een zekere expressie zijn. Het enige wat de kijker rest is kijken en ideeën of gedachten projecteren. Zo kunnen de uitdeinende cirkels het gevoel wekken dat de tekeningen veranderlijk en beweeglijk zijn en lijken de perspectivische strepen op een bepaalde manier diepte-illusies en psychedelische effecten creëren. Zo wordt schoonheid door Ghekiere zowel letterlijk als figuurlijk in een ander perspectief geplaatst. En lijkt de onvatbaarheid ervan deze reeks tekeningen uit te dagen.